Skrzypaczka Łucja Madziar jest solistką i pierwszym koncertmistrzem Orkiestry Symfonicznej Radia Wiedeńskiego ORF. Urodziła się w Polsce, po ukończeniu podstawowej edukacji muzycznej w Poznaniu w wieku 16 lat rozpoczęła studia w Niemczech w klasie skrzypiec prof. Petru Munteanu, a następnie kontynuowała naukę w Austrii u prof. Silvii Marcovici, kończąc je z dyplomem magistra sztuki.

Będąc uczestnikiem kursów mistrzowskich pracowała pod kierunkiem takich wielkich osobistości, jak Ida Haendel, Shlomo Mintz, Igor Ozim i Gerard Poulet. Łucja Madziar jest zwyciężczynią Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Vaclava Humla w Zagrzebiu oraz laureatką Międzynarodowego Konkursu im. Fritza Kreislera w Wiedniu i Konkursu Skrzypcowego „Andrea Postacchini” w Fermo. Otrzymała także nagrodę DAAD za wybitne osiągnięcia oraz została uhonorowana nagrodą im. Alvara Aalto dla młodych artystów.

Od debiutu w Laeiszhalle w Hamburgu z koncertem skrzypcowym J.Brahmsa Łucja Madziar regularnie występuje jako solistka z orkiestrami z takimi orkiestrami jak Essen Philharmonic, Zagreb Philharmonic Orchestra, Lower Saxony State Orchestra Hanover, Württemberg Chamber Orchestra Heilbronn, Dubrovnik Symphony Orchestra, Neubrandenburg Philharmonic i Folkwang Chamber Orchestra. Współpracowała z takimi dyrygentami jak Stefan Soltesz, Ivan Repušić, Jörg Faerber, Michele Spotti, Karen Kamensek, Alexander Joel i Pavel Baleff.

Obecnie Łucja Madziar skupia się w swoim repertuarze koncertowym na muzyce polskiej, a w szczególności na dziełach Grażyny Bacewicz. W obecnym sezonie 2024/25 wykona koncerty skrzypcowe Bacewicz z Mecklenburgische Staatskapelle Schwerin, Orkiestrą Filharmoniczną Landestheater Coburg i Orkiestrą Filharmoniczną Würzburg. Zagra również recital z fortepianem  w Elbphilharmonie Hamburg m.in. z utworami Bacewicz i Paderewskiego.

Łucja Madziar wraz z Brandenburską Orkiestrą Państwową Frankfurt pod dyrekcją Łukasza Borowicza nagrywa obecnie wszystkie siedem koncertów skrzypcowych Grażyny Bacewicz dla wytwórni cpo.

Innym ważnym aspektem jej kariery muzycznej jest praca na stanowisku pierwszego koncertmistrza od 2006 roku. W latach 2006-2010 zajmowała to stanowisko w Orkiestrze Filharmonii w Essen, a następnie przez kilka lat pracowała w Operze Państwowej w Hanowerze. W sezonie 2015/16 była koncertmistrzem Filharmonii w Monachium. W latach 2019-2022 była pierwszym koncertmistrzem Deutsche Oper Berlin.
Ponadto regularnie występuje gościnnie jako koncertmistrz z prawie wszystkimi prestiżowymi orkiestrami niemieckimi i zagranicznymi, takimi jak Filharmonia Monachijska, Gewandhaus Orchester w Lipsku, Bayerisches Staatsorchester w Monachium, Staatskapelle Berlin, Guerzenich Orchester w Kolonii, Stuttgarter Oper, WDR Radio Orchestra w Kolonii, NDR Radiophilharmonie Hannover, Museumsorchester Frankfurt, Orquesta Sinfónica de Tenerife czy Vlaamse Opera w Belgii.

Z zamiłowania i doświadczenia kameralistka, Łucja Madziar występowała z recitalami na festiwalach w Europie i obydwu Amerykach, m.in. na Beethovenfest Bonn, Festspiele Mecklenburg-Vorpommern, Bowdoin Summer Music Festival, Styriarte (Graz), Festival Mitte Europa i Festspiele Herrenhausen. W latach 2012-2022 wraz z pianistką Kathariną Sellheim i wiolonczelistą Johannesem Krebsem była skrzypaczką tria fortepianowego Klaviertrio Hannover.

Wydana w roku 2019 przez firmę Genuin płyta zespołu z wczesnymi kwartetami fortepianowymi Ludwiga van Beethovena (z altowiolistą Konstatinem Sellheim) otrzymała znakomite recenzje.
W 2021 r. zespół nagrał niepublikowaną nigdzie wcześniej muzykę kameralną Emilie Mayer, XIX-wiecznej kompozytorki która za życia powszechnie uważana była za „kobiecego Beethovena”. Album z jej triami fortepianowymi: d-moll, Es-dur i a-moll, nosi tytuł "Missing Link - Emilie Mayer"  a nuty odnalezionych na nowo utworów ukazały się w 2022 r. nakładem Furore-Verlag. Obydwa albumy były kilkukrotnie nominowane do prestiżowej nagrody OPUS Klassik; nagranie Beethovena w dwóch, a ostatnia płyta Emilie Mayer nawet w trzech kategoriach.

Łucja Madziar gra na skrzypcach Carlo Ferdinando Landolfiego z 1759 r. i smyczku Nikolaja Kittla, wykonanym około 1860 r.